Zo de tijd gaat....-->

Vier weken gepasseerd. Wat kunnen jullie over de laatste vier weken vertellen? Wij leven hier nu, zoals wij eerst bij jullie. Thuis is nu even hier, gewoonte ook.
Zoals ook thuis, blijft communicatie vaak lastig. Interpretaties, over wat diegene wel of niet zou bedoelen en hoe we dat dan moeten interpreteren, lopen in Nederland al vaak spaak. Hier, een andere cultuur. We leren wel, maar langzaam. Verwachtingen leiden tot frustraties, woede….stop. Zo lachen wij maar om onszelf…..huilen op zijn tijd…zijn wij gelukkig, en gelukkig samen.
Zo de tijd gaat.

Zo staan hier nu drie fietsjes, kleine stevige brouwsels van slechts enkele euro tientjes. De kids fietsen erop los, en wij elke week naar de fietsenmaker, even boos en wat uitleg, weten zij veel….
Zo de tijd gaat.

Zo kwam hier een kleine week geleden de zus van Jasmijn, Quirijn. Veel fantastische pleisters, boeken van de Wageningse bieb, snoep, ballonnen, kaas en hulp erbij. Samen naar het dansfestival in Mahabilapuram, naar Ideal beach resort, met een biertje en pizza aan het zwembad, met de luie billen in een hangmat onder een paar palmbomen op het strand…souvenirs jawel…..zijn die alvast thuis.
Zo de tijd gaat.

Zo was het hier drie weken vakantie. Drie weken honderd kinderen niet naar school… fulltime om je heen……ga ook eens even weg….maar dat kunnen wij alleen. Zij zitten hier maar, rennen af en toe een rondje en doen wat aan de studie. Dan naar ’t strand spelletjes doen en afkoelen in het zwembad, wat een heerlijkheid, en ook naar de film. Of een tekenwedstrijd, zangwedstrijd, verkleedwedstrijd en sportwedstrijd….wie heeft er nou de grootste spierballen?
Zo de tijd gaat.

Zo arriveerde hier net honderdtwintig knuffels en een zak met ballonnen, in grote dozen vol van Ivonne uit Utrecht. Fantastisch….de leiding sprong een gat in de lucht. Maar hoe verdelen wij deze nu….een bingo!
Zo de tijd gaat.

Zo ontvangen wij eke keer veel dank voor alle dingen die wij hier kunnen doen, groot en klein. Wij wijzen elke keer naar Nederland…..onze vrienden en familie verdienen veel dank, dat zijn de sponsoren….wij geven slechts door. Wij blijven dat gezicht.
Zo de tijd gaat.

Zo hadden wij een aantal dagen een motor, een Royal Enfield. Wat een beest, maar wat een kuren. Toch maar even niet. Dan maar een oldtimer, past ook zo leuk in de familie, en leuk voor thuis….of blijft ’t slechts een droom.
Zo de tijd gaat.

Zo komt hier zo dadelijk een vriend aan, helemaal uit Amsterdam met de auto, Fabian wat een tocht. Zo gaan wij snel naar Sri Lanka, Boeddhisten bekijken, leren surfen, visum velengen.
Zo zal de tijd gaan.

Zo komt Chennai vrij snel aan een einde, nog slechts een week of zes hier. Half maart zit deze ervaring erop, ’t komt dichtbij. Maar hoe, in vredesnaam hoe…laat je zo’n plek achter? Gisteravond kwamen er weer drie verse bij….onbedorven….nog fris….nog niet verhard. Zij nemen dadelijk het stokje over.
Zo zal de tijd gaan.

En wie weet gaat ’t zo anders, zoals zo vaak, als de tijd gaat.