December

Kodaikanal was fantastisch; herfstig weer in tropisch India op 2000 meter hoogte. Een heerlijke atmosfeer, een ontelbaar aantal onbekende planten, verbazingwekkende vergezichten en heerlijke wandelingen. Het was een feestje, en vooral ook omdat er zoveel heerlijke verse vruchten aanwezig waren: papaya, passievrucht, enorme avocado’s, limoen, kokosnoot en een aantal andere onbekende natuurlijke lekkernijen.
Jasmijn en ik kwamen er ook achter dat wij zoveel op een lijn zitten qau invulling van de vakantiedagen, dat de anderen vaak verbaast achterbleven en dat dit vertrouwen geeft voor onze reisplannen in de loop van 2009 als we hier vertrokken zijn. Het enige probleem is vaak ons dagritme, ik ben een ochtendmens en Jasmijn bloeit op in de avond. Ach ja…. toch doet Jasmijn elke ochtend haar best om zeven uur de controle ronde te doen bij de ochtend karweitjes van de jongens. Sjoerd doet ’s middags maar een dutje om het ’s avonds wat langer uit te zingen.
Het dagelijks leven start doordeweeks om halfzes. Sjoerd wekt de jongens en gaat een ronde met ze rennen, inclusief rek en strek. Om zes uur gaan de jongens wassen, dit gebeurd buiten bij een grote wasbak, de intentie is om na een half uur alle jongens in de studiezaal te hebben voor huiswerk maar dit loopt vaak uit tot een uur. Daarna starten om zeven uur de karweitjes; hierbij moet je denken aan vegen, schoonmaken en de containers legen. Dan moet voor acht uur ook het ontbijt binnen zijn want dan gaan de eerste jongens naar school. Vanaf acht uur controleren we de schooluniformen en gaan we zelf ontbijten, of soms lopen we de jongens nog naar school. Soms voelt het alsof je er al een halve dag op hebt zitten als je rond negenen aanschuift bij het ontbijt.
Daarna verschilt het programma per dag. Soms naar de schooltjes in de sloppen om wat te helpen, soms naar het opvangtehuis voor de nieuw binnen gekomen jongens en soms ook even een aantal uurtjes relaxen en wat klusjes rond het huis.
’s Middags komen de kinderen tussen drie en vijf terug van school, praktisch dan wel theoretisch onderwijs, en dan gaan we of naar het meisjeshuis of blijven we bij de jongens. Respectievelijk de middag snack, speeltijd, wassen en de studietijd brengen ons naar het avondeten rond een uur of acht. Tussen halfnegen en tien gaan alle jongens naar bed. Ergens tussendoor zit er dan ook nog wat tijd om in de bibliotheek rond te hangen of om een half uurtje voor de t.v. te zitten, ook al wordt dit laatste doordeweeks tot het minimum beperkt.

Na Kodaikanal zijn we alweer ruim een week ‘geland’ in Chennai, langzaam rollen we weer in de stank van de riolen en de smog, als je net terugkomt uit een klein paradijsje is dat wel een bittere pil.
Langzaam aan worden hier de voorbereidingen getroffen voor kerst. Terwijl het zweet me op mijn voorhoofd parelt zie ik de kerstster op het gebouw gehesen worden. Toch blijft bij mij elk gevoel van kerst uit. Te warm, te zonnig en te hindoeïstisch hier denk ik.
De kerststal die hier gemaakt is door de kinderen is van een wonderbaarlijke schoonheid en is werkelijk een unicum. Deze moderne invulling van het kersttafereel maakt een combinatie mogelijk van christelijke traditie en andere religies, tussen oude symbolen en nieuwe techniek, heeft Tl-licht op zo’n manier verwerkt dat het een sfeervol kunstwerk is geworden en bied de mogelijkheid tot het nemen van verschillende snelwegen naar het kindeke Jezus. Zie de fotosite: http://picasaweb.google.com/jasmijnbackx

Vandaag, dit was op 20 december ’08, zijn we op bezoek geweest bij een Indiase psychiater die zich heeft gespecialiseerd in kinderen, toevalligerwijs ook in weeshuizen en kinderrechten. Deze man heeft een lange staat van dienst en sluit erg goed aan bij de ideeën die wij er op na houden, of zouden we het wat bescheidener bezien andersom moeten stellen. Hoe dan ook hopen wij vanuit onze tenen dat deze man hier een aantal maal kan komen kijken en voor wat inspiratie voor op de werkvloer kan zorgen, een soort inspiratie die er in ieder geval voor zorgt dat de wapperende handen van de begeleiders wat vaster gaan zitten. Dat is eigenlijk een van de hoofddoelen; ervoor zorgdragen dat al de geinstitutionaliseerde vormen van misbruik die hier plaatsvinden stoppen, dat er meer ruimte komt voor individuele positieve aandacht en dat er voldoende bodem is waarop dat stand blijft houden als we weer weg gaan dadelijk. We zijn hier namelijk nog maar ruim twee maanden, we hebben haast.
De psychiater, Kumarbabu, en zijn compagnon blijken ook nog eens tijd te hebben de komende maand, en ik altijd maar denken dat diegene die je echt nodig hebt ’t altijd te druk hebben. Alles blijkt in India anders te zijn.
Dat bleek ook toen wij dit fantastische nieuws aan onze directeur overbrachten en hij met louter negativiteit reageerde. We waren geschokt. Hij schoot direct in een defensieve houding. Na verschillende gesprekken, veel boosheid, demotivatie en teleurstelling, kwam het erop neer dat ten eerste de staf de kont tegen de krib zette, dat we mede door ons enthousiasme volgens de directeur de boel te sterk forceerde en dat er veel meer tijd nodig zou zijn om dit dit tactisch te brengen, en dat wij ook niet moesten denken dat wij met onze westerse ideeën hier de boel zomaar konden veranderen. Heel kort samengevat wederom een botsing met de weerbarstige Indiase praktijk, en cultuur overschrijdend bezien ook een verdere kennismaking met macht en politiek binnen organisaties. En wij met onze fantastische ideeën……we hebben ongeveer vijftig onverstaanbare telefoontjes gepleegd, en een aantal weken gefrustreerd moeten wachten om bij een persoon te komen die geschikt is. Nogal wiedes dat we direct willen beginnen als we dan eindelijk iemand treffen. Zo werkt het dan alleen net even niet.
Toch blijken de kinderen hier regelmatig een groot gevoel voor een onze emotionele toestand te hebben. Als het tijd is dat we weer eens op de pijnbank gelegd worden zorgen ze daarvoor, en als we met ons hart onder onze ziel bij ze komen zitten krijgen wij altijd een knuffel. Voor deze louterende ervaringen vragen zij bijna niets, af en toe een verbandje en aandacht; het is echt een aanrader. Als we de volwassen wereld even niet meer aankunnen kruipen we zachtjes naar de kinderen, en andersom.

Voor de kerst gaan we twee fietsjes kopen. Er zijn geen fietsen voor kleine jongens die dolgraag willen leren fietsen. Dat gaat veranderen. Mijn passie voor fietsen vindt zo overal zijn weg. Het privilege om te mogen leren fietsen kunnen we ook weer gebruiken als positieve stimulatie voor gewenst gedrag.

Naar aanleiding van het vorige bericht kregen wij de vraag waar sponsorgeld naar toe gestuurd kan worden. Ondanks het feit dat wij al vele mooie bedragen hebben gekregen om de kinderen te trakteren en te ondersteunen zijn er nog steeds behoeftes waar onvoldoende middelen voor zijn. Dus zijn wij te bereiken op de triodosrekening van J.C.J. Backx en S.A. Rammelt, nummer 78 49 41 572
Tot nu toe hebben we ruim vijfhonderd euro uitgegeven aan het bezoeken van de bioscoop, voetballen, afvalbakken, slippers, fietsen en reparatie ervan, maandverband, onderhoudsmaterialen, muggenbestrijdingsmiddelen, keukenmixer, fruit en verschillende andere traktaties.
Op de planning staat nog luizenbestrijding en uitbreiding van de muggenbestrijding, zwembadbezoek, opknappen en opfleuren van de gebouwen, het aanleggen van een moestuintje en het aanschaffen van het benodigde materiaal hiervoor, pyjamafeest bij de meisjes, het afdrukken van portretfoto’s en het salaris van verpleegster en een psycholoog.
Er is dus nog veel werk aan de winkel en de lijst wordt waarschijnlijk nog langer.

Wederom al het goeds uit Chennai