De eerste volle week

Zo voelde het een beetje deze week. Ook al was de helft nog vakantie, vanwege de de verering van en de offering aan gebruiksartikelen: auto's, motor's, pennen, computers, pannen en koelkasten werden tijdens de youdj puja in het zonnetje gezet voor de bewezen diensten en de komende diensten. Deze nationale vrije dagen zijn er regelmatig en zo telt dat bijelkaar snel op tot 1/3 vakantie van de totaal beschikbare werktijd. Zou voor NL ook wel wat zijn, eens wat vaker stil staan bij 't 'gebruikelijke', nu doen we dat vaak pas op 't moment dat 't beestje het begeeft, gepaard gaande met scheldtirades en schopbewegingen.

Enkele dagen school brachten toch wat ritme in de dagen van deze week. De kinderen staan elke ochtend rond zevenen op en gaan zich dan wassen en klaar maken voor het ontbijt. Het ontbijt vindt gefaseerd plaats omdat de scholen op verschillende tijden beginnen en zich op verschillende loopasstanden bevinden. 's Ochtends breng ik altijd een groep naar school en dat is altijd een mooie optocht die veel bekijks trekt. Wij blanken zijn sowieso altijd goed voor bekijks, maar als je ook nog eens tien kleine indiers aan je hebt hangen ontvang je de hoofdprijs.

Hierna wisselt het programma. Soms ga ik naar de Universiteit van Madras. Hier werd ik afgelopen maandag welkom ontvangen en kon ik op dinsdag al mijn eerste college volgen; Philosophy of Beauty. Op donderdag mijn tweede: Philosophy of Religion. De colleges sluiten goed aan op de kennis die ik in Nederland heb vergaard op de universiteit. Het is erg interessant alleen vraagt het in de warmte veel van mijn concentratievermogen om het indiase-engels goed te volgen. Andere lijken hier minder moeite mee te hebben. Wat mij opviel was dat ik de enige was met wat respons naar de prof., terwijl ik in Nederland vrij zelden de discussie start. de studenten waren redelijk tam, maar zeer aardig en de eerste uitnodigingen stromen binnen; kom eens een hapje bij ons eten. Daar zeg ik geen nee tegen. Het is ten eerste erg leuk en gezellig en daarnaast helpt het mij ook in mijn doel om de Indiase samenleving in alle fascetten te leren kennen.

Als ik niet naar de Universiteit ga dan doe ik een handwas of ga ik wat behoeftes bevredigen bij de lokale middenstand. Of een keer iets bezichtigen; vrijdag de basiliek van St. thomas bekeken. De apostel van Jezus die in India is gaan preken. Een oase van rust en koelte in die crypte. Wat me bij de activiteiten opvalt is dat elke activiteit mij hier minstens twee keer zoveel tijd en energie kost(behalve mijzelf warm houden natuurlijk). Als ik hier even rust zoek dan doe ik dat voornamelijk om even af te koelen, om even wat minder geluid en prikkels te krijgen en even geen beest om mij heen te hebben zoemen.

Aan het einde van de dag, verdergaand met mijn dagprogramma, ben ik in ieder geval weer bij ons onderkomen om wat te sporten met de jongens. de sportlessen zijn basaal, worden wisselend gewaardeerd maar zijn volgens de volwassenen in ieder geval goed om wat structuur te brengen in het chaotische spel. Het voetbal wat ze hier spelen is bijvoorbeeld vooral een overschieten van de grootste jongens die proberen van achteren het doel te raken, de kleinere jongens komen er haast niet aan te pas, het lijkt op een soort tennis op een voetbalveld. Soms laat ik ze begaan en kunnen ze vrij hun gang gaan en andere keren regeer ik met ijzeren hand. Afgelopen vrijdag hebben we in kleinere teams gespeeld op kleinere veldjes. Na een protest van een half uur konden we eindelijk aan de gang. Naar mijn idee was het geslaagd, er werd meer gevoetbald en een van de kleinere kwam later naar mij toe om dit te beamen. Ik weet niet of hij dit deed om mij vrolijk te stemmen of dat hij het echt meende. Met volleybal probeer ik ze vooral wat techniek bij te brengen en bij trefbal vliegen de ballen nog om mijn oren, hier heb ik weinig toe te voegen. Alleen is het weer vaak slechts het recht van de sterkste; de sterkste speelt, de rest kijkt.

Na het spelen krijgen ze een hapje en gaan ze studeren. Dan is voor de jongste bidden, eten en naar bed. De oudste kunnen nog wat extra t.v. kijken of studeren. We brengen de kinderen altijd naar bed. Wat ik dan voornamelijk doe is ze proberen rustig te maken, even hun hoofd masseren, vooral rond hun slaap, en dan vallen ze vaak rustig in slaap.
Deze techniek heb ik van mijn vader afgekeken en werkt dus regelmatig goed, soms worden ze gewoon weer wakker, bijvoorbeeld als hun laken wordt gestolen door een grotere jongen. Het laken dat hun tegen de vele muggen zou moeten beschermen. Soms zie ik er wel vijftien op een arm zitten als ze slapen. Gelukkig zijn zij er wat aan gewend, een nacht op hun kamer zou waarschijnlijk mijn dood betekenen.

De kinderen zoeken veel lichamelijk contact, bijvoorbeeld net voor het slapen gaan, maar ook gedurende de dag. Vaak is dit een hele leuke wijze van elkaar gedag zeggen en om elkaar te ontmoeten, vooral ook vanwege de taalbarriere. Maar dit contact kan ook uitputtend zijn, vooral als de kinderen erg hangerig zijn. Als je even ergens gaat stil zitten dan heb je al snel vijf van die draken dichtbij je. Na een tijdje merk ik dat ik er weer even genoeg van heb en moe ben, en dan trek ik me terug in mijn kamer of de gezamenlijke eetkamer van de broeders, vaders en vrijwilligers.
Rond half tien verdwijn ik vaak naar mijn kamer om wat te lezen, te wassen of te schrijven. dit is mijn oase van rust en is redelijk mug en vlieg vrij te houden; even relaxen. Na een dag met deze kinderen ben je vaak erg vies. De koude douche, die het slechts voor twintig seconde doet, is dan echt goddelijk.

Tot zover weer even wat indrukken. Morgen waarschijnlijk op pad voor het kopen van een motor, ben benieuwd of ik het Indiase verkeer kan trotseren.

ps. Vanwege het feit dat ik mijn oplader ben vergeten en dat twee andere vrijwilligers op dit project zeer regelmatig fotograferen stuur ik jullie voor foto's door naar hun site voor een zeer mooie impressie van het project en de jongens: www.flickr.com/yaraenlotteinindia